خوانشی نو از روش پدیدارشناسی؛ بنیان‌های فلسفی، رویکردها و چارچوب اجرای تحقیق پدیدارشناسی

اذهانی که به شکل­های متفاوت قوام یافته­اند، تفاسیر متفاوتی از جهان پدید خواهند آورد. اشیاء و پدیده­های جهان به شکل­های گوناگون خودشان را به انسان­ها می­نمایانند و آگاهی هر فرد تحتتاثیر تجربه شخصی او از جهان پیرامونش است. پدیدارشناسی روشی است که به کمک آن می­توان آگاهی و تجربه افراد متعدد ازمفاهیم و پدیده­ها را بدون واسطه دریافت­کرد. از دیدگاه پدیدارشناختی، ادراک همواره ادراکِ یک پدیده است و ادراک بدون وجود پدیده­ها بی­محتواست پس ما باید توجه­مان را به سوی خودِ اشیاء معطوف کنیم. هدف اصلی پدیدارشناسی کشف تجارب مختلف افراد از پدیده مورد بررسی، جهت رسیدن به ماهیت و جوهره واقعی آن پدیده یا مفهوم است. پیش­فرض پدیدارشناسی این است­که جهان و پدیده­های آن در بیرون انسان قرار گرفته­اند و انسان می­تواند هم­چون آینه­ایآشکارساز، تصویری از آن­ دریافت کند. انجام پژوهش پدیدارشناسی نیازمند آشنایی کامل با فلسفه و اسلوب اجراییِ خاصّ خودش است. از این­ رو، مقاله حاضر به دنبال واکاوی مبانی فلسفی پدیدارشناسی، شناسایی و تشریح رویکردهای اصلی و ارائه یک چارچوب گام ­به­ گام برای اجرای مطالعات پدیدارشناسی است.